rivières & lacs – rivers & lakes
"In zijn meest decadente gedaante leidt het doemdenken tot een sublieme esthetisering van de apocalyps. De wereld zal sowieso opbranden; verzet is futiel. Zij die er nog iets aan proberen te doen, leven in een dommige illusie. Ontwaakt! Tegen deze zich superieur distanciërende club van rouwenden en melancholici zou je kunnen inbrengen dat de tijd,… Lire la suite niet treuren!
Being an old white male myself – and thus by definition an oppressor and exploiter of everyone and everything which is not old and white and male – I try to stay alert (not woke, please, not woke)to the experiences of (some) women by following Caroline Criado Perez’ website and newsletter Invisible Women. I write (some) women, since by far the largest part of the information on her website deals with the stories of well-situated, white or at least western women – while a great many women in this world aren’t even in the material situation to experience the concrete discriminations, contempt and fears she mentions. On the other hand of course, mutatis mutandis, the displays of supposed male superiority may well be universal, ubiquitous and structural.
Hoe moeilijk kan het zijn onderwijs aan te bieden dat inhoudelijk recht doet aan de diversiteit van de leerlingen/studenten/scholieren voor wie het bedoeld is? Behoorlijk moeilijk, zo blijkt soms. (...) Hoe ingewikkeld deze dekolonisering van het onderwijs zelfs in de bakermat ervan ligt, blijkt uit recente verwikkelingen in California. Daar proberen namelijk allerlei verschillende belangengroepen, die alle menen een onderdrukte (etnische) minderheid te vertegenwoordigen, gezichtspunten van anderen uit het curriculum te verwijderen.
Who decides whether news is ‘fake’ or true? How to decide which facts are real or ‘alternative’? The well-educated, well-situated class – to which I think I belong – knows almost for sure when other people are misled. Through what mechanism? And does it matter? Sometimes it seems easy. There’s empirical evidence. If there are… Lire la suite a thing called truth
My point is: it is vain to talk about general collapse or effondrement or apocalypse if the foundation of your conceptions is dubious, and secondly, if you nevertheless want to start suggesting responses, you’d better propose approaches that fit situations and urgencies that already today need sustainable remedies. (…) The fear for a threatening collapse of civilisation is nothing new in Western culture. From the first millennium, past the year 2000, there has been the continuously postponed apocalypse of Jehova’s Witnesses, the atomic bomb, the population bomb, Star Wars, the irresistible invasion of Europe and North America by all the deplorables of the planet and with it the loss of national identity … up to the threat of artificial intelligence and the possibility of transhumanism (of a technological post-humanity, the fusion of wo/man and machine) potentially leading to the end of humanity. (Of course I would not be that cynical as to state that much of the fear mongering about an apocalypse is enhanced by those who are thinking about commercializing solutions for the problems they are invoking.)
Ruprecht wil niet alleen weg van “de bleeke gezichten met hun vischachtige kilheid” in Europa, hij wil ook terug naar Maria, het donkere meisje met wie hij zijn jeugd heeft doorgebracht op het landgoed van de familie. De herinnering aan haar houdt voor hem nog steeds een belofte in van sensualiteit en erotiek. Hij kent het gerucht dat Maria eigenlijk het buitenechtelijke kind is dat zijn vader verwekt heeft bij een van de bediendes, maar “Dat kon zoo zijn. Maar dat kon ook heel anders zijn.” Je voelt het al snel aankomen: vijftig pagina’s verder blijkt de negerin Maria waar hij naar verlangt wel degelijk zijn halfzus.
rivieren & meren 