In het algemeen heb ik het niet zo op mensen, maar sinds enkele weken volg ik een blog die mij soms ontroert of verblijdt, juist vanwege de mensen die er in voorkomen. Op haar website brengt Eva Van Tulden verslag uit van de voettocht die zij langs de Belgische grenzen maakt om sponsors te werven en geld op te halen voor de organisatie Infirmiers de rue/Straatverplegers (daarover verder meer).
In 2018 richtte Eva de vzw Reach Out op (ik kan haar gewoon Eva noemen, want wij kennen elkaar). De bedoeling was fondsen te verzamelen voor specifieke humanitaire projecten, in België of in het buitenland. Die projecten worden ter plaatse uitgevoerd door lokale partners; de fondsen die Reach Out daarvoor bij elkaar krijgt, zijn overwegend de opbrengst van lange-afstandsfietstochten of ‑trektochten ondernomen door Eva.
Zo loopt nog steeds het project dat in 2018 begon rond Bubaque. Bubaque is een minuscuul en doodarm eiland voor de kust van Guinée Bissau, met een groot gebrek aan onderwijsinstellingen en leerkrachten. De bedoeling is voldoende fondsen bijeen te brengen opdat uiteindelijk nog één gemotiveerde jonge man zijn diploma van onderwijzer zou kunnen halen. Vanwege talloze problemen (niet alleen covid-19 vandaag, maar ook corruptie en gebrek aan infrastructuur) loopt dat niet allemaal van een leien dakje, maar er blijft goede hoop dat Cipriano binnenkort zijn opleiding kan afronden. Eva zamelde geld in tijdens een fietstocht van vijftien weken naar de Noordkaap en (gedeeltelijk) terug, en het jaar daarop ook vijftien weken naar en door het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Daarnaast heeft zij ook enkele structurele sponsors bij het project betrokken.
En nu trekt zij dus met de rugzak België rond, te voet. Eva is vijf weken geleden vertrokken in Antwerpen, langs de Nederlandse grens naar de kuststreek, daar richting Frankrijk en dan langs de Franse grens richting de Ardennen, en van daar via de Duitse grens over Limburg terug naar huis. Vandaag, in week 5, heeft zij er 520 km op zitten. Dat alleen al vind ik bijzonder: hoe iemand er in slaagt om dag na dag rond de 25 km af te leggen, met een zware rugzak, door weer & wind (en qua weer & wind heeft zij haar portie wel gehad de afgelopen weken). En elke avond een plek vinden om te overnachten in haar tentje.
Daar komen de andere verbazingwekkende mensen te voorschijn. Een aantal van de personen bij wie zij haar tentje mag opslaan bieden sowieso hun tuin aan op Welcome to my garden. Maar naast de, naar mijn indruk redelijk zeldzame onaangename afwijzingen, zijn er ook volop mensen die gewoon hun tuin of hun huis aanbieden aan de vermoeide reizigster – en die daarbij ook nog eens, wanneer zij haar verhaal horen, het goede doel sponsoren waarvoor Eva loopt. Van elk van hen plaatst zij een portretje op de sponsorspagina, en als je die allemaal bij elkaar ziet, denk je: wat zijn er toch overal aardige mensen, althans mensen die zich op een bepaald ogenblik aardig gedragen. Dat maakt mij dan weer blij.
Kortom, zelfs als het doel achter de Belgiëtocht je niet interesseert, biedt het blogverslag, met de portretten van de gastheren/-vrouwen/-gezinnen, een dagelijks momentje om je vertrouwen in mensen aan te wakkeren.
Nu, waar is het eigenlijk allemaal om begonnen? Om de Infirmiers de rue, in het Nederlands Straatverplegers. Infirmiers de rue is een Brusselse organisatie die dakloze mensen op straat opzoekt, hen medische verzorging verstrekt, en ze dan probeert te begeleiden naar een min of meer reguliere woning. Sinds enige tijd is het werk gericht op het principe housing first: wanneer er een voldoende vertrouwensband is met een dakloos persoon, wordt op de eerste plaats voor een woning gezorgd – dit vanuit het idee dat wanneer iemand een beetje duurzaam van de straat is, medische verzorging en sociale herintegratie een stuk makkelijker zullen gaan. Het is een mooi initiatief, en zeer, zeer nodig, niet alleen in Brussel (er is sinds 2019 ook een werking in Liège). En als je de analyses volgt van de sociale impact van de huidige epidemie, zal de nood aan hulp voor mensen die dakloos geworden zijn alleen nog maar toenemen.
Eva’s tocht door België is ook te volgen in het Engels en op facebook, instagram en youtube (maar daar doe ik zelf niet aan, dus daar kan ik verder niets over meedelen).
