De hongerstaking in Brussel duurt nu zeven weken (49 dagen). Een toenemend aantal hongerstakers is er zeer slecht aan toe (fysiek en mentaal), sommigen hebben geprobeerd zichzelf te doden, anderen hebben hun mond toegenaaid, er zijn er die nu ook water weigeren. Hoe te begrijpen dat deze mensen niet slechts van hun lichaam, maar van hun leven zelf een wapen hebben gemaakt in de strijd om een menswaardig bestaan? Menswaardig bestaan, lichaam en leven zijn hier een onscheidbare eenheid. (...) Dat is niet op de eerste plaats wat er nu in Brussel speelt, maar je kan haar volgen wanneer zij stelt dat bij een hongerstaking meer op het spel staat dan de vernietiging van het lichaam. Het vastende lichaam is het zichtbare instrument van de actie, het ‘theater van de actie’, maar dat is op zich niet het meest opzienbarende. Mensen grijpen voortdurend zelf in op hun lichaam, ...