ilona

Ik was 36 en op een driedaagse conferentie in Lausanne. De stad beviel mij wel. Het was warm en het regende. Op straat liepen de mensen in een blote zomerjurk of een hemdje met korte mouwen met een paraplu in de hand.

Tijdens mijn uiteenzetting (‘Une politique du sida en tant que politique des drogues’) zaten pal tegenover me, naast elkaar, vier mannen met baarden en gekleed in thobe en keffiyeh. Het bleken hoge militairen te zijn uit de Golfstaten. Blijkbaar hadden zij er om wat voor reden dan ook voor gekozen om naar mijn verhaal te komen luisteren – althans dan daar te gaan zitten. Wat moest ik hier van denken?

Verder viel mij op de conferentie een vrouw op die steeds vergezeld werd door twee mannen. Op de derde dag raakten wij aan de praat. Zij zei dat zij uit Hongarije kwam. De twee mannen waren er volgens haar alleen om een oogje op haar te houden. Bovendien, zij spraken alleen Hongaars, zei zij, wat konden zij doen op zo’n conferentie of in Lausanne?

De vrouw heette Ilona. Het was in die tijd voor veel mensen niet eenvoudig om Hongarije in- of uit te reizen. Maar Ilona was getrouwd geweest met een autocoureur, en zij had in Wales en in London gewoond, in Antwerpen en Tel Aviv. Altijd ging zij terug naar Hongarije, waar haar moeder en haar kinderen woonden, maar zij was er niet gelukkig.

Die avond slaagde zij erin haar bewakers af te schudden en gingen wij samen uit eten. Nadien zaten wij in de warme avond uren te praten op een bank aan een inmiddels vrijwel verlaten straat. Het was een eind na middernacht toen wij naar het conferentiehotel terugkeerden. Ik ging mee naar haar kamer.

Toen ik enkele uren later naar mijn eigen kamer ging, was het al bijna ochtend. Ilona keerde, met haar gezelschap, terug naar Budapest. Ik ging terug naar mijn vriendin in Rotterdam. Die leerde mij Prince kennen, Sign o’ the Times.