onlinepersoonlijkheid

Teruggevonden: de brochure Een woord aan de Jongelieden door Peter Krapotkine, uitgegeven bij De Vlijtige Vlieg in Antwerpen, 1971.

Uit het ‘Bericht van de heruitgever’:

‘Het opstel “Een Woord aan de Jongelieden” door Peter Krapotkine verscheen op het einde van vorige eeuw [de negentiende dus] in het anarchistische orgaan ‘La Révolte’. De volksdrukkerij Wolvega bracht het enkele jaartjes later in het nederlands omgezet als brosjure uit. (…) Wij ontdekten het werkje in de Stadsbibliotheek te Antwerpen, maakten er fotokopies van, bewerkten hier en daar de verouderde spelling en zetten het op stensil.’

Ja, kinderen, zoek dat maar eens op: stencil – het geliefde reproductiemiddel van jeugdbewegingen en activisten in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw [in dit geval dus de twintigste].

Peter Kropotkin maakt meteen duidelijk wat de bedoeling is van zijn boodschap aan ‘de jongelingschap’.

‘Ik weet dat de vraag, die u het naast aan het hart ligt, is: Wat zal ik worden? Dit vraagt ge u zelf telkens en telkens weer af. Inderdaad, wanneer men jong is, begrijpt men dat het niet aangaat ten koste der maatschappij leeg te lopen, na eerst jarenlang te hebben gestudeerd, – let wel – TEN KOSTE DER MAATSCHAPPIJ. Hij moet wel geheel ontaard zijn door ondeugd, die nooit heeft gedroomd eens zijn geest, zijn bekwaamheid, zijn kennis aan te wenden ter bevrijding van hen, die daar kruipen in onwetendheid en ellende.’

Laat nou De Standaard magazine van 20 januari 2024 twee volle bladzijden wijden aan ene Elodie Gabias. Ik dacht eerst nog: moet je nou zo iemand niet tegen zichzelf beschermen en initialen gebruiken, als De Standaard zelfs voor die schoften van studentenclub Reuzegom, die verantwoordelijk zijn voor de dood van een schacht, initialen of schuilnamen gebruikt omdat die gasten toch nog ‘een heel leven voor zich hebben’? Maar anderzijds, waarom zou ik? Het jong prijkt tenslotte op een paginagrote foto naast de tekst.

Op de eerste vraag, ‘hoe gaat het?’, is het antwoord: ‘Ik kan niet klagen. Binnenkort zal ik na acht jaar eindelijk afgestudeerd zijn.’ Hoezo, acht jaar? ‘Mijn studie kon ik gemakkelijk combineren met een deelname aan een televisieprogramma als De verraders.’ Als er in de tijd van Kropotkin televisieprogramma’s als De verraders hadden bestaan, zou de brave man wel anders gepiept hebben over ‘ten koste der maatschappij leeg lopen’.

Maar studie of niet, voor Elodie gloort een stralende toekomst. Katrien Elen van De Standaard introduceert haar nu al – ik denk zonder ironie – zo: ‘Onlinepersoonlijkheid Elodie Gabias post zonder gêne grappige filmpjes …’ Op de vraag die haar naast aan het hart ligt en die zij zich telkens en telkens weer stelt is het antwoord duidelijk.

– Wat wil je worden later, kindje?’

– Onlinepersoonlijkheid.