« In zijn meest decadente gedaante leidt het doemdenken tot een sublieme esthetisering van de apocalyps. De wereld zal sowieso opbranden; verzet is futiel. Zij die er nog iets aan proberen te doen, leven in een dommige illusie. Ontwaakt! Tegen deze zich superieur distanciërende club van rouwenden en melancholici zou je kunnen inbrengen dat de tijd, als ze al zou eindigen dat niet zal doen met een vingerknip. Ze kent ritmes van ecosystemische en sociale degeneratie èn regeneratie. Onderweg tussen alles en niets valt oneindig veel te bewaren, te beschermen, te repareren en te bekampen. Neem toch ontslag uit het orkestje van de Titanic. Don’t mourn, organize!«
Sébastien Hendrickx, ‘Het orkestje van de Titanic’, De Witte Raaf 212, 21.
rivieren & meren 